Γιώργη Παυλόπουλου, Τα Αντικλείδια

ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Το ποίημα «Τα Αντικλείδια» είναι μια αλληγορία με θέμα τον μαγικό κόσμο της αληθινής Ποίησης. Είναι ένα ποίημα «ποιητικής» και αναφέρεται στην αιώνια πρόκληση της Ποίησης προς τους ποιητές να διαβούν την πόρτα της. Κάθε «αντικλείδι» τους όμως, κάθε καινούριο ποίημα με το οποίο επιχειρούν να ανοίξουν την «ανοιχτή» πόρτα της Ποίησης, συμβάλλει στο κλείσιμό της και η προσπάθεια ανανεώνεται συνεχώς, επ’ άπειρον. Φαίνεται πως την ουσία της Ποίησης δεν μπορεί να την κατακτήσει κανείς. Η αληθινή ποίηση είναι απροσπέλαστη και υψηλή και μόνο οι υποψιασμένοι, οι «μυημένοι», μπορούν να κατανοήσουν μόνο σε κάποιο βαθμό αυτό το μυστικό. 

Το ποίημα μοιάζει με παραμύθι^. είναι ένας ποιητικός μύθος, τον οποίο αφηγείται ένας αφηγητής με συμπαντική γνώση. Παρουσιάζει την αναζήτηση ενός άπιαστου «θησαυρού» που τελικά δε βρίσκεται πουθενά. Καταλήγει στο «επιμύθιο» πως από τότε που υπάρχει ο κόσμος γίνονται προσπάθειες για να ανοιχτεί η πόρτα της Ποίησης. Τα ποιήματα ορίζονται ως «μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια» που υπάρχουν «από τότε που υπάρχει ο κόσμος». Τα ποιήματα δεν ταυτίζονται με την ποίηση. Η Ποίηση με κεφαλαίο γράμμα είναι ο ιδανικός, ο ιερός στόχος στον οποίο αποβλέπουν οι ποιητές γράφοντας «αντικλείδια». Τη μαγική ουσία της κανείς δεν την έχει συλλάβει ακόμα. Μόνο οι ευαίσθητοι ποιητές, που αγωνίζονται σκληρά με την ποιητική δημιουργία στην προσπάθειά τους να καταχτήσουν την αλήθεια της τέχνης τους, μπορούν να πλησιάσουν κοντά και να «δουν» μέσα από την πόρτα. Η ουσία της όμως παραμένει άπιαστη, χιμαιρική, σαν όνειρο απραγματοποίητο, αφού αμέσως μετά η πόρτα κλείνει.

Ο καταληκτικός στίχος του ποιήματος μας ξαναγυρίζει στην αρχή του ποιητικού μύθου (κύκλος) και έτσι το ποίημα αφήνει ανοιχτό το θέμα: η απόπειρα να παραβιαστεί η ανοιχτή πόρτα της Ποίησης (σχήμα οξύμωρο και λογική αντίφαση) θα καταλήγει σε ματαιοπονία και η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται όσο υπάρχει ο κόσμος και όσο οι ποιητές γράφουν ποιήματα. Η πόρτα της Ποίησης θα κλείνει συνεχώς και έτσι η πρόκληση θα ανανεώνεται επ’ άπειρον.